Και τώρα ποιος; Μήπως είναι η ώρα να αφήσουμε –κατά μέρος- τα πρόσωπα; Μήπως είναι ώρα να ψάξουμε πρόγραμμα και θέσεις; >>>

 

Ο Αντώνης “είναι αγοραφοβικός, είναι ο άνθρωπος που έριξε τη Ν.Δ. από κυβέρνηση”. Ο Βαγγέλης “νοιάζεται μόνον για τον εαυτό του”. Ο Πάνος “πυροβολούσε αφίσες του Μητσοτάκη και, λίγο αργότερα ο ‘ψηλός’ τον διόρισε διευθύνοντα σύμβουλο σε οργανισμό”. Ο Φώτης ήταν “ο δικηγόρος στην υπόθεση Ιόλα”. Ο Αλέξης “πρόδωσε τον Αλέκο, θα προδώσει κι άλλους”. Η Αλέκα είναι “κολλημένη, των άκρων, όπως οι ακροδεξιοί της Χρυσής Αυγής”.  Ο Γιώργος ήταν “αυτός που ζούσε στο σπίτι του Μητσοτάκη και τώρα ‘το παίζει’ αρχηγός”.

Όλα αυτά, δεν είναι προσωπικές μου θέσεις. Είναι λόγια που χρησιμοποιεί ο ένας (πολιτικός αρχηγός) για τον άλλον. Τα ΄χουν πει, κατά καιρούς, σε συνεντεύξεις τους (τα περί αφισών του Μητσοτάκη και πυροβολισμών Καμμένου, για παράδειγμα, τα ΄χει πει ο Καρατζαφέρης σε τηλεοπτική του συνέντευξη).

Πού καταλήγουμε; Στο ότι “όλοι ίδιοι είναι”; Όχι, φυσικά. Αυτό είναι φασιστική στάση. Τσουβαλιάζουμε τους πάντες, ενώ ξέρουμε πολύ καλά πως όλοι ΔΕΝ είναι ίδιοι. Καταλήγουμε στο ότι, σε αυτές τις εκλογές, είναι πρωταρχική ανάγκη να ψηφίσουμε –επιτέλους- με βάση αρχές και πρόγραμμα. Και με το κριτήριο του ποιος θα εφαρμόσει αυτά που λέει.

Έτσι απλά…

Όσο για τους απέχοντες, το μόνο που θα προσφέρουν, θα είναι μπόνους στο πρώτο κόμμα. Εκτός κι αν το θέλουν…