Πώς περνούν οι μέρες... Πέρσι τέτοιο καιρό ήταν που μάθαινα, από το τηλέφωνο, τα μαύρα μαντάτα για τον Μανώλη μας... Και σήμερα, οι φίλοι του, έκαναν επιμνημόσυνη δέηση, στον Ιερό Ναό Κυρίλλου και Μεθοδίου, στη Νέα Παραλία της Θεσσαλονίκης... >>>


Κάθε μέρα, σχεδόν, περνούσε από εκεί ο Μανώλης, από την εκκλησιά με τους χρυσούς τρούλους. Το μεσημεράκι κατεβαίνοντας για την παραλία, για να κάνει τη βόλτα του. Το βράδυ, για να επιστρέψει -όποτε δεν... λοξοδρομούσε για άλλους φίλους, σε άλλες πόλεις: Στην Κατερίνη, για παράδειγμα, ή, ακόμη και στην Κερά, στην Κρήτη. Έτσι εξαφανιζόταν, εκεί που τον περίμενες για βράδυ, εκεί έκανε μέρες να φανεί και μάθαινες πως ήταν... στην άλλη άκρη της Ελλάδας, ή, ακόμη πιο μακριά, στη Σουηδία, στη Μέση Ανατολή -που τελευταία, δεν υπήρχε χρόνος να μην πάει και δυο φορές... Το ΄χε βάλει σκοπό της ζωής του να την ειρηνεύσει την περιοχή. Γι αυτό κι είχε βαπτίσει το blog του "Ειρήνη Hμίν"...

Τον θυμήθηκαν, σήμερα, οι φίλοι του, τον Μανώλη. Μετά το μνημόσυνο μαζεύτηκαν απέναντι, σε μια αγαπημένη του καφετέρια ("που είχε καλό καφέ", όπως έλεγε), βάλανε στο cd τα τραγούδια του και σιγοτραγούδησαν μαζί του και μαζί με τη Χαρούλα: "Όλα σε θυμίζουν"...

Α, ρε Μανώλη! Α, ρε Μανώλη!