Του Γιάννη Χατζηιωαννίδη

Ο Ισμέτ Πασάς, στάθηκε μπροστά στους ηγέτες του πολιτισμένου κόσμου παραδεχόμενος πως η χώρα του είχε αποφασίσει την απέλαση από την τουρκική επικράτεια σχεδόν ενός εκατομμύριου Ελλήνων χριστιανών  το 1922. 
Παραδόξως οι ηγέτες του Δυτικού   πολιτισμένου κόσμου υπέκυψαν σε αυτή την Τουρκική απαίτηση και βάλθηκαν να βρουν τρόπους για να φυγαδεύσουν τους χιλιάδες των Ελλήνων από την Τουρκία.
Αυτό λοιπόν θα ήταν το τέλος των χριστιανικών μειονοτήτων της Μικράς Ασίας ; Μιας γης που προτού την κατακτήσει ο Τούρκος, ο Απόστολος Παυλος την περπάτησε από άκρου σε άκρου, και που ορθώνονταν  «οι επτά εκκλησιές της Ασίας» που έλαβαν τα μηνύματα της αποκάλυψης; Και όμως σήμερα, 90 χρόνια μετά αυτή η έκρηξη αγανάκτησης ακούγεται σαν φωνή από το παρελθόν . 
Είναι αλήθεια ότι ορισμένα πράγματα καλύτερα να μην λέγονται. Αυτό όμως δεν μειώνει την σημασία τους σε καμία περίπτωση. Όταν πολλές οικογένειες Ποντιακής καταγωγής στρέφουν τα μάτια τους ανατολικά προς την Τουρκία, δεν βλέπουν μόνο ένα μέρος όπου οι πρόγονοι τους γνώρισαν απίστευτη οδύνη . Βλέπουν έναν τόπο με τον οποίο τους ενώνουν δεσμοί αίματος που δεν μπορεί να ξεχαστεί μέσα σε 90 μόλις χρόνια. Μια από τις ιστορίες που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω μου την είχε πει μια γιαγιά, στο χωριό μου, που σε ηλικία 15 χρόνων άφησε το χωριό της το Ακ-Ντα-Ματεν και βρεθηκε στην Ελλάδα: « Την νύχτα φτάσαμε στην κορυφή ενός λόφου, και νόμισα πως από κάτω απλωνόταν μια ολόκληρη πόλη με τα χιλιάδες φωτάκια της. Ήταν οι φωτιές όμως από τις κατασκηνώσεις που κατέκλυζαν τον κάμπο από άκρη σε άκρη. Οι άνθρωποι κοιμόντουσαν εκεί, πάνω στο χώμα χωρίς καμία προστασία. Δεν ξέραμε που πηγαίναμε, και όταν φτάσουμε; Δεν θα βρούμε καταφύγιο πουθενά». Ο ίδιος ο Ερνεστ Χεμινγουει είχε γράψει  ως ανταποκριτής της εφημερίδας  Toronto DailyStar: «Είκοσι μίλια μήκος έχει η σειρά με τα κάρα που τα σέρνουν αγελάδες, μοσχάρια και βόδια βουτηγμένα στην λάσπη ως τα πλευρά. Γυναίκες, παιδιά και άνδρες που τρεκλίζουν από την εξάντληση έχουν τα κεφάλια σκεπασμένα με κουβέρτες καθώς περιπατάνε στα τυφλά μέσα στην βροχή δίπλα στα υπάρχοντα τους. Είναι μια σιωπηλή πομπή. Δεν ακούγεται ούτε ένας αναστεναγμός. Φυλάνε τις δυνάμεις τους για να τραβάμε μπροστά»
Είναι αδιαμφισβήτητο σε κάθε περίπτωση πώς η ζωή των Ελλήνων στα παράλια της Μικράς Ασίας , όπου άκμασαν για 3000 χρόνια, σταμάτησε απότομα μέσα σε λίγες μέρες τον Σεπτέμβριο του 1922. Η παρουσία των Ελλήνων έφτασε στο τέλος της στην γη της Μικράς Ασίας, μέσα σε μια στιγμή.  Ποιος όμως είχε την ιδέα αυτής της υποχρεωτικής μετακίνησης των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, την οποία αρνήθηκαν και οι δυο πλευρές αρχικά;

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...