Ο Τζάκ Λόντον
Υπήρχε ανέκαθεν η εντύπωση πώς οι λογοτέχνες προτιμούν να στέλνουν σε διακοπές την φαντασία τους, παρά να ασχοληθούν με τον αθλητισμό. Αλλά όχι όλοι. Πολλοί επιτρέπουν στον εαυτό τους και στο πνεύμα τους να ασχοληθούν με τον αθλητισμό. Να δουν ένα ποδοσφαιρικό αγώνα...>>>

Ο Τζακ Λόντον έγραψε: «Θα προτιμούσα χίλιες φορές να ήμουν παγκόσμιος πρωταθλητής βαρέων - βαρών, παρά βασιλιάς της Αγγλίας». Ο Ιταλος ποιητής Τζιοβανι Τζουντιτσι έγραψε: «Αισθάνομαι κιόλας τα φάουλ. Εγώ ντυμένος την φανέλα με το νούμερο 5! Είναι μεγαλοπρεπές και παράδοξο». Οι κώδικες της αθλητικής λογοτεχνίας πιστοποιούν ότι στην θεματολογία κυριαρχούν το ποδόσφαιρο, το μποξ, το ποδήλατο. Για το πρώτο λειτουργεί η γοητεία της δημοτικότητας, ενώ στα άλλα παίζουν ρόλο η κούραση, η καρτέρια και ο πόνος. Ο Αντζελο Καρόλι, ειχε αφηγηθεί σε ένα ρομάντζο του την ιστορία ενός άσου του ποδοσφαίρου σε κρίση. Ο Ερνεστ Χεμινγιουει, στο μυθιστόρημα του  «ΦΙΕΣΤΑ»  έκανε τον ήρωα του Ρομπερτ Καν πρωταθλητή του μποξ. Ο Ιρλανδός νομπελίστας Τζορτζ Μπέρναρτ Σο, έγραψε το «Εναέριο ποδόσφαιρο» στην συλλογή διηγημάτων «Θάνατος ενός γέρου». Ο επίσης Ιρλανδός Τζερι Καλαν, έγραψε το «Άγνωστη ιστορία του Μπαρι Μακίνγκαν». Ενός πυγμάχου που ένωσε καθολικούς και προτεστάντες του Ιρλανδικού Βορρά και Νότου. Υπάρχουν και άλλα πολλά βιβλία τα οποία μπορούμε να αναφέρουμε. Όπως και το γεγονός, πως πολλοί αθλητικογράφοι έγιναν λογοτέχνες και θεατρικοί συγγραφείς. «Παίξε όπως μιλάς» έλεγε ο άγγλος καθηγητής γλωσσολογίας Τζον Κλαρκ, ο όποιος υποστήριζε πώς η αθλητική φιλοσοφία συνεισφέρει χιλιάδες λέξεις στην γλωσσική εξέλιξη.
ακολουθήσουν έναν ποδηλατικό γύρο, να βρεθούν σε ένα ρινγκ του μποξ.