Μέσα στις πολλές ειδήσεις που διαβάσαμε χθες δύο ήταν αυτές που κατά τη γνώμη μου ήταν οι πιο συγκλονιστικές.>>>
Η πρώτη αφορούσε το μωράκι που το εγκατέλειψε η μητέρα του σε ένα παράπηγμα στην οδό Μοναστηρίου στη Θεσσαλονίκη. Σε μια περιοχή που είναι γεμάτη απο αδέσποτα πεινασμένα σκυλιά το μικρό αγοράκι σώθηκε χάρη στην ευαισθησία μια γυναίκας που πλησίασε εκεί για να ταίσει κάποιες γάτες και το βρήκε σώο.
Η δεύτερη αφορούσε μια μάνα απελπισμένη γιατί δεν μπορούσε να καλύψει ούτε τις βασικές ανάγκες τις δικές της και του μόλις δύο χρονών παιδιού της και θολωμένη πήδηξε μαζί του στη θάλασσα στο Ηράκλειο της Κρήτης. Και πάλι η ευαισθησία των ανθρώπων που βούτηξαν στα παγωμένα νερά γλύτωσε αυτές τις δύο ψυχές.
Και στις δύο περιπτώσεις το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ένα. Δεν είμαστε πλέον ο λαός των αγανακτισμένων αλλά ο λαός των απελπισμένων. Η δυστυχία που μας έχει πλημμυρίσει μας κάνει να φτάνουμε σε πράξεις που κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα σκεφτόταν ποτέ. Καμμία μάνα δεν εγκαταλείπει το παιδί εκτός κι αν η ανέχεια την έχει φτάσει στα όρια της τρέλλας. Το κυοφόρησε εννιά μήνες, πιθανόν μην έχοντας τα χρήματα γέννησε κάπου μόνη της και έπειτα απο έξι ημέρες ένιωσε πως η σωτηρία και η δική της και του παιδιού ήταν να το εγκαταλείψει.
Στην άλλη περίπτωση  μια μάνα που βλέπει το παιδί της νηστικό και την ίδια ανήμπορη να το φροντίσει παίρνει την τραγική απόφαση να το πάρει μαζί της στον άλλο κόσμο αρκεί να μην το εγκαταλείψει.
Και μόλις αυτά γίνονται γνωστά η κοινωνία ξυπνά κι ευαισθητοποιείται. Αλλά το θέμα είναι να ξυπνήσουμε πριν γίνει το κακό. Οι πράξεις απελπισίας έχουν πολλαπλασιαστεί τους τελευταίους μήνες και δυστυχώς δεν υπάρχει κράτος για να στηρίξει αυτούς τους ανθρώπους. Και η ευθύνη βαρύνει πλέον όλους εμάς. Να νοιαστούμε το διπλανό μας που πεινάει, το παιδάκι που κλαίει γιατί κρυώνει το γείτονα μας που δεν έχει φωτιά να ζεσταθεί. Μόνο έτσι ίσως συνεχίσουμε να υπαρχουμε ως πολιτισμένοι άνθρωποι και ως κοινωνία.