Νίκη – πρόκριση στους 32 (και μάλιστα παίζοντας, για μία ώρα, με δέκα), για τον ΠΑΟΚ! Νίκη ίσως ακόμη μεγαλύτερη κι από εκείνη κατά της Άρσεναλ, έτσι όπως έγινε: Με επιθετικούς προσανατολισμούς από το πρώτο λεπτό και με ηρωισμό από την άδικη αποβολή του Σταφυλίδη κι έπειτα… >>>

Ακόμη κι ο φλεγματικός Guardian, στην κριτική το παιχνιδιού στην ιστοσελίδα του, μπορεί να απέφευγε εντέχνως να πει αν ήταν πέναλτι, παραδέχονταν, όμως, ότι “η αποβολή του Σταφυλίδη ήταν αυστηρή”… Όσο για τη φάση με τον Κοντρέρας, οι Βρετανοί το λένε ξεκάθαρα: “Ήταν φάουλ”… Η φωτογραφία του θέματος, όμως, είναι λάθος. Αυτός που κάνει το τάκλιν στον Ζερμέν Νταφόε, είναι ο Φωτάκης κι όχι ο Σταφυλίδης.

Ήταν ΠΑΟΚ για φίλημα. Γρήγορος, αποφασιστικός, μαχητικός, ψυχωμένος. Έτσι ακριβώς όπως θέλουν να τον βλέπουν οι φίλαθλοί του. Και αυτοί που ξεσήκωσαν το Γουάιτ Χαρτ Λέιν, αλλά και όσοι έμειναν εκτός γηπέδου, μετά το γνωστό πρόβλημα με τα εισιτήρια. Ίσως γι αυτό ο Ρέντναπ να… φίλησε τον Μπόλονι μετά το παιχνίδι…

Πώς έγινε ο μεγάλος θρίαμβος του Γουάιτ Χαρτ Λέιν; Απλά πράγματα: Με την προσθήκη του έμπειρου Γκαρσία στην 11άδα. Με το πάθος των νεαρών Σταφυλίδη (όσο έπαιξε ήταν καταπληκτικός), Γεωργιάδη. Με τη σιγουριά των Φωτάκη, Έτο και Μαλεζά. Με την αστείρευτη ενέργεια του Σαλπιγγίδη. Με τις καίριες επεμβάσεις του Κοντρέρας στην άμυνα. Με την μαχητικότητα –και αποδοτικότητα- του Αθανασιάδη στην επίθεση. Με τις εμπνεύσεις και την ψυχραιμία του Λαζάρ. Με δύο φανταστικές αποκρούσεις του Χαλκιά. Αλλά και οι τρεις που πέρασαν για αλλαγή (ειδικά ο Τσιρίλο κι ο Σνάουτσνερ, αλλά και ο Αρίας) εντάχθηκαν στην προσπάθεια από το πρώτο δευτερόλεπτο. Σα να είχαν ξεκινήσει το παιχνίδι.

Δεν υπάρχει μη διακριθείς στον ΠΑΟΚ. Ήταν παιχνίδι συνόλου. Που φάνηκε πώς θα εξελίσσονταν από την πρώτη στιγμή. Από το ασφυκτικό πρέσινγκ του Σαλπιγγίδη, από την ταχύτητά του και την αντίδρασή του στο πρώτο γκολ, που ήρθε μόλις στο 6’, ίσως η καλύτερη απάντηση σε όσους τον βρίζουν: “ΠΑΟΚ είσαι”!

Κι αν δεν υπήρχε η λάθος απόφαση του Ολλανδού ρέφερι Μπας Νίχουις στην αποβολή του Σταφυλίδη (η μπάλα χτυπά στα πλευρά του κι όχι στο χέρι, αλλά και το χέρι να ΄βαζε ο νεαρός πάλι δεν υπήρχε περίπτωση αποβολής) το σκορ θα ήταν μεγαλύτερο υπέρ του ΠΑΟΚ. Ο Δικέφαλος απέδειξε για άλλη μία φορά ότι είναι ομάδα για τα δύσκολα…

Ειδικά για τον Σταφυλίδη πρέπει να πούμε ότι σε αυτό το παιχνίδι απέδειξε πόσο μεγάλος παίκτης θα γίνει. Το παιχνίδι ενός παιδιού στα 17 και κάτι ήταν ιδιαίτερα ώριμο. Η διπλή του επέμβαση στη φάση του πέναλτι, όπου και τις δύο φορές κόβει ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΑΤΑ τη μπάλα στις προσπάθειες των Άγγλων, το αποδεικνύει αυτό. Τον αδίκησε ο διαιτητής σε μία φάση που έσωσε την ομάδα του από ένα λάθος του Χαλκιά (χάνει την έξοδο και από εκείνη την ώρα, λες από τύψεις, στον εναέριο έλεγχο ο έμπειρος πορτιέρο δεν τα πήγε καθόλου καλά) κι αυτή η αδικία πρέπει να τον πεισμώσει και να τον κάνει ακόμη καλύτερο.

Αυτό το παιχνίδι πρέπει να γίνει και η αφορμή για να αποκατασταθούν οι σχέσεις οπαδών – Σαλπιγγίδη. Να ξαναγίνει ο Δημητράκης τους, γιατί απέδειξε πως δίνει τα πάντα για την ομάδα. Ας καθίσουν να τα βρουν και να σταματήσει μια κόντρα που κάνει κακό στον ΠΑΟΚ. Κι η πλευρά που έχει δίκιο (κι όλοι ξέρουμε ποια είναι) να κάνει πρώτη το βήμα πίσω. Στο κάτω – κάτω της γραφής, ο Σαλπιγγίδης, με το γκολ που πέτυχε, είναι αυτός που έβαλε το 150ο γκολ του ΠΑΟΚ στους θεσμούς της UEFA…

Εν κατακλείδι, χθες ήταν μια μεγάλη νύχτα για τον ΠΑΟΚ. Ο Ζήσης Βρύζας κι ο Θοδωρής Ζαγοράκης, ο πρώτος από την εξέδρα που βρισκόταν, ως θριαμβευτές επί της Άρσεναλ, είχαν κάθε λόγο να χαμογελούν. Κι οι φίλαθλοι του ΠΑΟΚ στη Θεσσαλονίκη, που είχαν κρεμαστεί στις τηλεοράσεις, αισθάνονται –όπως πάντα- υπερήφανοι. Σίγουρα, χθες, λίγα λεπτά πριν τα μεσάνυχτα, δάκρυσαν από συγκίνηση και περηφάνια…