Ήταν 12 Δεκεμβρίου του 1930, όταν ένας προσφυγικός αθλητικός σύλλογος, ο Πανθεσσαλονίκειος Αθλητικός Όμιλος Κωνσταντινουπολιτών, αποκτούσε γήπεδο. Σαν σήμερα, πριν 81 χρόνια, έμπαινε ο θεμέλιος λίθος στο γήπεδο του Συντριβιανίου, την πρώτη έδρα του ΠΑΟΚ. >>>

 

Το γήπεδο εγκαινιάστηκε αργότερα (κι όχι όπως αναφέρεται ακόμη και σε ιστοσελίδες με… πείρα στην καταγραφή της ιστορίας), με έναν φιλικό αγώνα κόντρα στον συμπολίτη Άρη. Ήταν πραγματικό ντέρμπι και η φιέστα του ΠΑΟΚ ολοκληρώθηκε με μια νίκη: Το σκο 2-1 υπέρ του Δικεφάλου.

Για να… μαθαίνουν οι νεώτεροι, ο ΠΑΟΚ είναι η ιστορική συνέχεια του αθλητικού και πολιτιστικού σωματείου της Κωνσταντινούπολης Ερμής, που δημιουργήθηκε από ρωμιούς της Πόλης το 1875 στη συνοικία Πέρα. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, μία ομάδα προσφύγων που εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη δημιούργησαν το 1926 τον Πανθεσσαλονίκειο Αθλητικό Όμιλο Κωνσταντινουπολιτών.

Το πρώτο ιδιόκτητο γήπεδο του ΠΑΟΚ δεν θα μπορούσε παρά να είναι φτιαγμένο από τον μόχθο και των ιδρώτα των φιλάθλων του. Αρχικά η έδρα επρόκειτο να κατασκευαστεί στην Ευαγγελίστρια, όμως η περιοχή θα ευνοούσε τους τζαμπατζήδες λόγω των υψωμάτων της. Τελικά, αποφασίστηκε να γίνει στο χώρο που χρησιμοποιούσαν για προπονητήριο ως το 1929 ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ Θεσσαλονίκης.

Ο θεμέλιος λίθος κατατέθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 1930, παρουσία του αρχιστράτηγου του ελληνικού στρατού της Σμύρνης και προέδρου της Ελληνικής Γερουσίας, Λεωνίδα Παρασκευόπουλο, του Διοικητή Μακεδονίας, Στρατηγού Στυλιανού Γονατά, του Δημάρχου Θεσσαλονίκης, Χαρίσιου Βαμβακά και εκπροσώπων όλων των αρχών και των φορέων της πόλης. Πλήθος κόσμου έδωσε το παρόν του στην τελετή θεμελίωσης του γηπέδου, δημιουργώντας μια πανηγυρική ατμόσφαιρα.

Κρατάει… χρόνια αυτή η κολόνια

Μερικοί δεν καταλαβαίνουν για πιο λόγο υπάρχει κόντρα μεταξύ των σωματείων της πόλης. Αυτοί, ή δεν έχουν σχέση με τον οπαδισμό, ή… βολεύονται στο να μη γνωρίζουν. Μια διήγηση δείχνει το τι συνέβαινε τότε:

O Νίκος Ζουμπουλίδης, ένα εκ των ιδρυτών του ΠΑΟΚ, λίγους μήνες πριν φύγει από τη ζωή, το 2001, είχε ξετυλίξει το κουβάρι των αναμνήσεών του αναφορικά με τη δημιουργία του Δικέφαλου, αλλά και του γηπέδου. Η περιγραφή του είναι ενδεικτική για τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν και την προσωπική εργασία των φίλων του ΠΑΟΚ προκειμένου ο σύλλογος να αποκτήσει σπίτι.

«Έπρεπε αυτός ο σύλλογος να αποκτήσει δικό του γήπεδο. Μας έδωσαν ένα οικόπεδο πιο κάτω από το γήπεδο του Ηρακλή (σ.σ. περιοχή Σιντριβανίου) για προπονητήριο. Ο Άρης, που είχε μεγάλη δύναμη όπως και ο Ηρακλής, δεν μας άφηναν να κάνουμε γήπεδο. Αποφασίσαμε να το χτίσουμε μόνοι μας. Μαζέψαμε από τα καφενεία όλους τους νταήδες της Βλάνγκας και του Κοντοσκαλιού. Παλικάρια Κωνσταντινουπολίτες, όλοι κουντουράδες και φαλτσετάδες. Εμείς χτίζαμε αυτοί μας προστάτευαν. Ο χώρος δεν έφτανε. Δίπλα υπήρχε ένα ποτάμι. Το χειμώνα είχε νερό. Το καλοκαίρι ήταν ξερό. Έπρεπε να το μπαζώσουμε. Όμως τα νερά τι θα γίνονταν. Πήγαμε στο σωματάρχη του Γ Σ.Σ. Συγκινήθηκε με το μεράκι μας. Μας έδωσε σωλήνες χαλύβδινους που είχαν μείνει στην αποθήκη του Μηχανικού από τον πρώτο πόλεμο. Μπαζώσαμε το ποτάμι αλλά και πάλι το γήπεδο ήταν μικρό. Μας έπιασαν τα κλάματα. Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι ο ΠΑΟΚ δεν θα είχε γήπεδο. Δίπλα ήταν τα εβραϊκά μνήματα. Πήραμε με το ζόρι ένα κομμάτι. Αρχίσαμε τη δουλειά. Το πρωί ο κόσμος μας έβλεπε στην τράπεζα με κουστούμι και το βράδυ δουλεύαμε κασμά».

Σε αυτό το γήπεδο ο ΠΑΟΚ πανηγύρισε το πρωτάθλημα Βορείου Ελλάδας τη σεζόν 1939-40 και επτά πρωταθλήματα Θεσσαλονίκης (1937, 1948, 1950, 1954, 1955, 1956 και 1957).


Με στοιχεία από κείμενο του Ηλία Τάταλα