Αντί να φύγει με τις πέτρες ο απερχόμενος πρωθυπουργός κ. Γιώργος Παπανδρέου, κάτω από το βάρος της εγκληματικής, για τη χώρα και το λαό, πολιτικής του, φεύγει σαν...κύριος, με τις ευλογίες της αντιπολίτευσης -εκτός ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ- και των περισσοτέρων ΜΜΕ.
Ούτε ο πιο απαισιόδοξος οπαδός του ΠΑΣΟΚ δεν περίμενε, ότι δύο χρόνια μετά τον ακλογικό θρίαμβο, ο ...λαοπρόβλητος πρωθυπουργός θα αναγκαζόταν να παραιτηθεί, δήθεν για το συμφέρον της χώρας. Ο Γιώργος Παπανδρέου ξεπέρασε τον εαυτό του και ανάγκασε την κοινοβουλευτική του ομάδα να του δώσει...ψήφο εμπιστοσύνης για να φύγει. Πώς φτάσαμε ώς εδώ; Το ερώτημα δεν είναι ούτε δικό μου, ούτε καν ρητορικό. Είναι στα χείλη των μελών της κυβέρνησης και των στελεχών του κινήματος. Κι όσο και αν επαναλαμβάνεται η ... καραμέλα ¨\"για το συμφέρον της χώρας", κατά βάθος γνωρίζουν ότι πολλά πράγματα δεν πήγαν καλά.
Εν αρχή ήν ο...Τιτανικός. Τότε, που έβγαινε πότε ο "περήφανος" πρωθυπουργός και πότε ο "ειλικρινής" τότε υπουργός Οικονομικών κ. Γ.Παπακωνσταντίνου και φώναζαν στα μηκη και τα πλάτη της υφηλίου ότι "είμαστε διεφθαρμένη χώρα, ότι εξαπατήσαμε τους καημένους τους Ευρωπαίους, με τα στατιστικά στοιχεία" και διάφορα άλλα τέτοια λόγια, γεμάτα εθνική υπερηφάνεια.
Ύστερα, ήρθε ο ..."έρωτας", δηλαδή το ΔΝΤ και το μνημόνιο, που θα έκανε "καλύτερη τη ζωή μας". Ταυτόχρονα είχαμε δηλώσεις για να "ξαναβγούμε στις αγορές το 2011", ότι "το φως στο τούνελ είναι μπροστά μας". Τα έλεγε αυτά ο Γ. Παπανδρέου, αλλά εμείς είμασταν τυφλοί και δεν τα βλέπαμε. Αμέσως μετά κόπηκαν μισθοί, συντάξεις, δώρα, ημερομίσθια, γιατί έπρεπε να "μάθουμε να ζούμε χωρίς δανεικά". Στη συνέχεια καταργήθηκαν συλλογικές συμβάσεις, σβήστηκαν κεκτημένα, που ήταν αποτέλεσμα αγώνων δεκαετιών. 'Ολα για το καλό μας". Τα πάντα πήγαν στραβά, όμως, γιατί "δεν υπήρχε συναίνεση " όπως έλεγε ο κ. Παπανδρέου και οι συν αυτώ. Δηλαδή , ο λαός δεν συναινούσε στην εξαθλίωσή του. Ήρθε το μεσοπρόθεσμο, το ψήφισαν για να δωθεί η πατρίδα. Η Αθήνα είχε γίνει απέραντο φρούριο για να αντιμετωπιστούν οι ...ταραξίες. Το κράτος και το παρακράτος κράτησαν μακριά το λαό. Ήρθε ο εφαρμοστικός , τον ψήφισαν για να σωθεί η πατρίδα. Ήρθε το κούρεμα 50% του χρέους στα χέρια ιδιωτών, αλλά μας ανάγκασαν να πάρουμε 130 δισ. δάνειο, από τους εταίρους, στο οποίο δεν μπορεί να γίνει κούρεμα. Μας ανάγκασαν να υπογράψουμε εγγυήσεις -μπράβο στον κ. Βενιζέλο για την "επιτυχία" του με τη Φινλανδία. Έτσι, στα δύο χρόνια που κυβερνά το ΠΑΣΟΚ, η χώρα δανείστηκε 240 δισεκατομμύρια ευρώ. Και ο πρωθυπουργός μαζί με τον ευτραφή συμπολίτη υπουργό Οικονομικών, μας είπαν περιχαρείς, ότι το 2020, το δημόσιο χρέος θα φθάσεις στο 120% του ΑΕΠ, όσο ήταν δηλαδή το 2009, επί Καραμανλή. Τότε, προς τι όλες αυτές οι θυσίες;
Ήρθε στο τέλος η "πατάτα" με το δημοψήφισμα. Οι Ευρωπαίοι εξανέστησαν και τον χαρακτήρισαν τον πρωθυπουργό μη αξιόπιστο. Οι βουλευτές του οι ίδιοι του είπαν ότι είναι "εκτός τόπου και χρόνου". Η θέση του κατέστη επισφαλής. Ήταν θέμα χρόνου η παραίτησή του.
Από τη δύσκολη θέση τον έσωσε ο παλιός συμφοιτητής του. Έτσι αντί να φύγει με τις πέτρες φεύγει σαν κύριος. Και σε λίγους μήνες θα διεκδικήσει και πάλι την πρωθυπουργία, γιατί κανείς στο ΠΑΣΟΚ δεν έχει τα κότσια να τον ρίξει...