Σε δύσκολη θέση βρίσκεται, εδώ και καιρό, ο Μίμης Ανδρουλάκης. Ο γνωστός συγγραφέας, για να ταΐσει τον σκύλο (να ευχαριστήσει τον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου που τον ανέσυρε από την γωνία που βρισκόταν στην Αριστερά), αλλά και για >>>

να ΄χει και την πίτα (την λαϊκή αποδοχή) ολάκερη, μίλησε για Γουλιέλμους Τέλλους, μήλα, παιδιά και ηγέτες. Δε σκέφτηκε (ή, μάλλον, απέκρυψε) κάτι: Ότι στην περίπτωση του Τέλλου, ο μικρός γιος του είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στις ικανότητες του πατέρα του στο τόξο, επειδή τον είχε δει τι μπορεί να κάνει με αυτό. Κι έβαλε, χωρίς δεύτερη σκέψη, το μήλο στο κεφάλι, για να το στοχεύσει και να το κόψει στα δύο, με ένα βέλος, ο πατέρας του. Στην περίπτωση του Τέλλου-Παπανδρέου και του παιδιού-λαού, η εμπιστοσύνη, απλά, δεν υπάρχει. Το παιδί (λαός) έχει δει τον πατέρα – Τέλλο (Γιώργο) να διαπράττει εγκλήματα με το τόξο του. Για ποιον λόγο, λοιπόν, να δεχτεί να βάλει το μήλο (δάνειο) στο κεφάλι του; Για να αστοχήσει ο Τέλος – Γιώργος και να τον κάνει δυο κομμάτια με το βέλος (δημοψήφισμά) του; Αν ο ηγέτης ψάχνει ήρωες, μπορεί να τους βρει. Μαλάκες, όμως;


Διάβασε όλο το άρθρο του Μίμη Ανδρουλάκη περί Τέλλου, με κλικ εδώ.