Μπορεί να μιλούσε ειλικρινά ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, Γιάννης Μπουτάρης, όταν έλεγε πως στην Νέα Παραλία ξεριζώνονται “κάτι λεύκες ετοιμοθάνατες”, η εικόνα, όμως, που παρουσιάζει ο τόπος, κατά τη διάρκεια των έργων, σου προκαλεί κατάθλιψη.

 

Ξεριζώθηκαν δένδρα ακόμη και κατά μήκος του πεζόδρομου από την παραλιακή λεωφόρο ως το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Δένδρα με τα οποία μεγαλώσαμε, στη σκιά των οποίων βρήκαμε καταφύγιο στις κοπάνες μας από το σχολείο, εκεί που πρωτοφιληθήκαμε, κρυφά από αδιάκριτα βλέμματα…

Τα ίδια –ίσως και χειρότερα- έγιναν και στο τμήμα της Νέας Παραλίας που “αναπλάστηκε” επί της προηγούμενης διοίκησης. Το τελικό αποτέλεσμα σε άλλους αρέσει και σ άλλους όχι. Το ίδιο θα συμβεί και τώρα. Δεν έχει σημασία…

Αυτό που έχει σημασία είναι το πόσο άσχημα αισθάνεσαι όταν ξεριζώνουν τις αναμνήσεις σου.

Τελικά, ίσως να ΄ταν καλύτερο να υπάρχουν λαμαρίνες, στο έργο. Να κρύβεται ο ξεριζωμός και να δούμε το τελικό αποτέλεσμα. Στο κάτω – κάτω της γραφής ποιος θέλει να δει μια εγχείρηση ανοικτής καρδιάς, ακόμη κι αν έχει το τέλειο αποτέλεσμα;

Ίσως να φταίει που η γενιά μας έμαθε πως “τα δένδρα πεθαίνουν όρθια…”

Οι φωτογραφίες είναι από εδώ.