aspropoulis_02_thumb[5]Του Δ.Ι.Ασ.

Τον είδα νωρίς, στην λαϊκή αγορά της γειτονιάς. Τον έχω δει ξανά. Δεν αγοράζει. Βλέπει. Περιμένει το κλείσιμο. Τότε, με τα λίγα ευρώ του θα αγοράσει μερικά πράγματα κι έπειτα θα πάει να ψάξει στους κάδους απορριμμάτων για να συμπληρώσει τις προμήθειες του φτωχικού του τραπεζιού.

 

Τους είδα βράδυ, στην παραλία της Θεσσαλονίκης. Μάζευαν τα παπούτσια που πουλούσε, αντί 20 ευρώ, Πακιστανός λαθρομετανάστης, τα ΄βαλαν σε μία γωνία, τα ψέκασαν με μπλε σκούρο σπρέι κι έπειτα τα κατέστρεψαν στην πρέσα του δήμου Θεσσαλονίκης.

Την είδα στο ίδιο σημείο της παραλίας. Στεκόταν σε μία γωνία, παρατηρώντας, βουρκωμένη κι αμίλητη. Η τσάντα της σχισμένη στο φερμουάρ, με τα πράγματά της να φαίνονται στο εσωτερικό. Το πορτοφόλι της φθαρμένο. Το ίδιο τα παπούτσια της. Έβλεπε την πραμάτεια των Πακιστανών να διαλύεται στην πρέσα.

Το είδα, από μακριά, στο λιμάνι της πόλης. Ένα κινέζικο φορτηγό πλοίο, γεμάτο κοντέινερς. Ανάμεσά τους, θα μπορούσε να βρίσκεται κι ένα κοντέινερ γεμάτο μαϊμούδες.  Για να συνεχιστεί ο κύκλος της κατανάλωσης.

Κοινωνική δικαιοσύνη; Στο μηδέν. Ξυπόλητοι Έλληνες ψάχνουν στα σκουπίδια την ίδια ώρα που, “για την προστασία του νόμιμου εμπορίου” καταστρέφουμε παπούτσια στις πρέσες. Πάμφτωχοι μετανάστες καταλήγουν στην Ασφάλεια επειδή, αντί να κλέψουν μια τσάντα, πουλάνε μια τσάντα – μαϊμού. Αποκαρδιωμένοι καταστηματάρχες, βλέπουν τα απλωμένα σεντόνια στο πεζοδρόμιο, έξω από το μαγαζί τους και ξέρουν ότι, αύριο, στο ίδιο σημείο, θα ΄χει ξεφυτρώσει νέο εμπόρευμα κι ένας νέος αλλοδαπός πωλητής.

Θεσσαλονίκη, Σεπτέμβριος του 2011. Λίγο πριν την ΔΕΘ.