Stalingrand_maxi_19420822_02Της ΜΑΡΙΚΑΣ ΛΥΣΙΑΝΘΗ*

Και μόνο το όνομα του Στάλινγκραντ, προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα, και κατά ένα μεγάλο μέρος αποπροσανατολίζει. Η πόλη του ‘αιμοδηψούς’ Στάλιν; Κι όμως, η Μάχη του Στάλινγκραντ, που …

ξεκίνησε σαν σήμερα, το 1942, και κράτησε σχεδόν έξι μήνες, έμελλε να σφραγίσει την τύχη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Δηλαδή, να αφήσει τον Αδόλφο Χίτλερ… με την όρεξη, και στην ουσία να σώσει την ανθρωπότητα από τον ζυγό του ναζισμού.

Μην έχετε καμία αμφιβολία ότι αν ο ΄Κόκκινος Στρατός΄ δεν κρατούσε το Στάλινγκραντ, οι Γερμανοί θα είχαν κατακτήσει την αχανή Σοβιετική Ένωση. Η υπόλοιπη Ευρώπη δεν θα άντεχε ούτε μισή μέρα, οι Αμερικανοί θα είχαν τρομάξει και θα ήταν εκείνοι που θα ζητούσαν να συνθηκολογήσουν, όπως έκαναν οι Ιάπωνες μετά τις ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι.

Και βέβαια, καμία Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα είχε συσταθεί. Άρα, εμείς δεν θα είχαμε μπει στην ΟΝΕ, και σήμερα δεν θα βρισκόμασταν κάτω από τον ζυγό του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, του κ. Τόμσεν και των συνεργατών του, να ‘διαβάσουμε’ τις εξελίξεις από μια περισσότερη αιρετική γωνιά.

Η νίκη των Σοβιετικών στο Στάλινγκραντ αποτελεί τη σημαντικότερη ωδή στον ηρωισμό, που ακούστηκε ποτέ στην ιστορία του ανθρώπου, την παλαιότερη αλλά και τη σύγχρονη. Ο ‘Κόκκινος Στρατός’ είχε περισσότερες από 1 εκατομμύριο απώλειες, το τίμημα που πλήρωσε ο ναζισμός όμως ήταν βαρύτερο. Ήταν, με όρους ψυχολογίας, ότι θα ευχόταν ο Φον Γκέμπελς για τα γερμανικά στρατεύματα: Ένας θρίαμβος που καρφιτσώθηκε στο υποσυνείδητο της ανθρωπότητας. Οι μέχρι πρότινος αήττητοι Γερμανοί έχασαν. Δεν κατάφεραν να βάλουν στο χέρι τα πετρέλαια του Καυκάσου, που θα τους επέτρεπαν να εξασφαλίσουν την πρώτη ύλη για να συνεχίσουν επ’ αόριστον τον πόλεμο. Και οι Αμερικανοί, που μέχρι τότε δίσταζαν, πείστηκαν να εισέλθουν στις εχθροπραξίες, κυρίως για να μην αφήσουν στους Σοβιετικούς και τον Τσόρτσιλ τα παράσημα της νίκης που ερχόταν.

Το γεγονός ότι η Σοβιετική Ένωση συνδέθηκε στα χρόνια που ακολούθησαν με τον Κομμουνισμό, τον Υπαρκτό Σοσιαλισμό, εν μέρει την απολυταρχία, αδίκησε όσους θυσιάστηκαν στο Στάλινγκραντ.Αδίκησε το φρόνημα των Ρώσων, που είχαν ορθώσει ανάστημα στη μεγαλύτερη απειλή που δέχτηκε ποτέ η ανθρωπότητα. Ίσως γι’ αυτό, είχαν τα ψυχικά αποθέματα να ξανασταθούν στα πόδια τους, μετά την Πτώση του Τείχους. Για να… τους καίνε σήμερα κάποιοι.

*Η Μαρίκα Λυσιάνθη είναι ιστοριοδίφης

**To άρθρο δημοσιεύτηκε πέρσι, στο http://www.statesmen.gr