Ήταν 23 Ιουλίου 1957, όταν γεννήθηκε, στο Νιου Τζέρσεϊ των ΗΠΑ, ο Νικ Γκάλης. Ο μεγαλύτερος μπασκετμπολίστας που έπιασε, ποτέ, την πορτοκαλί μπάλα στην Ελλάδα. Μπήκε, πλέον, στα 54 και του ευχόμαστε χρόνια πολλά -κι ας ήμασταν, πάντα... αντίπαλοι.

Ήταν 1979, όταν ο Άρης έφερε τον Γκάλη στην Ελλάδα. Είχαμε πάει, μπασκετόφιλοι, αν και αντίπαλοι, να δούμε την προπόνηση, μαθητές γυμνασίου, αλλά δε μας είχαν αφήσει να μπούμε. Ένας φίλος, συνομήλικος, συμμαθητής, παίκτης στα παιδικά του Άρη, κατάφερε να τρυπώσει και μας είχε μεταφέρει τις εντυπώσεις από την πρώτη προπόνηση.
Ίσως και με την υπερβολή της ηλικίας, μας είχε πει την εξής ιστορία: Ο τότε προπονητής του Άρη, έβαλε τον... νυν προπονητή των κιτρίνων, Βαγγέλη Αλεξανδρή, να τον μαρκάρει.
"Πιάσ' τον Τίγρη (σ.σ. έτσι ήταν το παρατσούκλι του Αλεξανδρή) και μην τον αφήσεις να πάρει ανάσα", του είπε.
Ο Αλεξανδρής, ο καλύτερος αμυντικός τότε, πήρε τον Γκάλη από τα αποδυτήρια, με εντολή να μην τον αφήσει ως το τέλος της προπόνησης. Σκιά του προσπάθησε να γίνει. Αλλά πού να πιάσεις τον Νικ, που είχε μια τρίπλα ποδοσφαιρική... Κάθε τόσο του ξέφευγε, σηκωνόταν μ' εκείνη την αρχοντική κίνηση, άπλωνε το αριστερό για να... βγάλει από τον ορίζοντά του κάθε αντίπαλο χέρι και με το δεξί, άφηνε τη μπάλα μαλακά στο καλάθι. Κι ο Αλεξανδρής έμενε πίσω...
Μετά από κάθε καλάθι, γυρνούσε στον πάγκο κι έλεγε: "45"...
Έγινε αυτό καμία 20αριά φορές, οπότε ο κόουτς φώναξε τον Αλεξανδρή και τον ρώτησε: 
"Τι μου λες, συνέχεια, 45, 45,...";
Κι ο Αλεξανδρής απάντησε:
"Αυτό είναι το... νούμερο από το παπούτσι του. Όλο αυτό βλέπω, όπως σηκώνεται για το λέι απ"!
Δεν ξέρω αν αληθεύει η ιστορία, θυμάμαι, όμως, ότι σπεύσαμε στο παλιό Παλέ, με το πράσινο πλαστικό ταρτάν και τους προβολείς... μέσα στον αγωνιστικό χώρο, για το πρώτο ντέρμπι ΠΑΟΚ - Άρη, από αυτά που παρακολουθούσαν χωρισμένοι στα δυο οι φίλαθλοι στις εξέδρες: Από εδώ οι του ΠΑΟΚ, από εκεί οι του Άρη. Το μαρκάρισμα του Νικ ανέλαβε ο Καλπάκης. Και "το αμερικανάκι", όπως τον αποκαλούσαμε τότε, δε σταύρωσε πόντο!
Άρχισε η καζούρα στους Αρειανούς: "Τι τον πήρατε αυτόν", "με ποιο καράβι ήρθε" και τα γνωστά. Αλλά ο Γκάλης... μας το κρατούσε. Ξετύλιξε το αστείρευτο ταλέντο του κι έγινε ο παίκτης που αγάπησε όλη (ή... σχεδόν όλη) η Ελλάδα. Μέχρι που μας γύρισε τη μπάλα στο δάχτυλο, σε μία νίκη του Άρη επί του ΠΑΟΚ στο Παλέ (πάλι με τον κόσμο μισό-μισό στις εξέδρες) κι έπεσαν κι οι γροθιές με τον Πρέλεβιτς...
Όμως, όσοι αγαπούσαμε το μπάσκετ, δε θα ξεχνούσαμε ποτέ την πορεία του στην Εθνική: Από το Τσάλεντζ Ράουντ της Κωνσταντινούπολης, που κάναμε κοπάνες, ως μαθητές, να το δούμε, ως το Γιουρομπάσκετ του Φαλήρου, που ήμασταν, πια... επαγγελματίες δημοσιογράφοι. Και θα μείνει, για πάντα, στη μνήμη μας, η τεράστια απάντησή του, στην ερώτηση του Β. Σκουντή, μετά τη νίκη επί της Γιουγκοσλαβίας του Ντράζεν:
-Νίκο, είναι το μεγαλύτερο παιχνίδι της καριέρας σου;
-Ναι, ως το... επόμενο!
Ήταν η βραδιά που αυτός ο τεράστιος παίκτης, απέδειξε ότι διέθετε και λεπτό χιούμορ.
Χρόνια καλά, Νικ!