Ο Καραμανλής επιστρέφει
με το αεροπλάνο του Γάλλου
προέδρου Ζισκάρ Ντ΄ Εστέν
Δημοτικό πήγαινα όταν ο πατέρας μου, τέτοια μέρα, είχε φύγει -σχεδόν συνωμοτικά- για τη δουλειά του. Χωροφύλακας ήταν και, τελευταία, πήγαινε κατσουφιασμένος και στεναχωρημένος στη δουλειά. Αυτήν τη φορά είχε φύγει καταχαρούμενος, όπως είχε έρθει και η θεία μου, η αδελφή της μητέρας μου -περιέργως για εκείνη την εποχή- να κοιμηθεί μαζί μας.

Κι αυτό επειδή δε συνηθίζονταν να παρατάνε τα σπίτια τους. Στην Ανάληψη έμενε -και μένει- η θεία μου, στην Τριανδρία έμεναν -και μένουν- οι γονείς μου...
Κανελόπουλος και Μαύρος δίνουν τα χέρια σαν... χθες.
Τελικά, η συγκυβέρνηση αυτή δεν περπάτησε και κλήθηκε
ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Υπήρχε κάτι το περίεργο στο σπίτι. Κανείς δεν έδινε σημασία τι έκανα. Αλλά με είχαν μαζέψει από τους δρόμους νωρίς - νωρίς (όπως και τα υπόλοιπα παιδιά). Μιλούσαν χαμηλόφωνα (όπως συνηθίζονταν εκείνα τα χρόνια, ειδικά σε οικογένειες που είχαν δηλωμένους συγγενείς κομμουνιστές...) Μόνον που τα χαμηλόφωνα πες - πες, συνοδεύονταν από χαμόγελα. Που -εκείνα τα χρόνια- δεν τα ΄βλεπες και συχνά.
Ο Ανδρέας. Πίσω του ο Κατσιφάρας.
Τα μυστικά δεν κράτησαν και πολύ. Ένα τηλεφώνημα του πατέρα μου στη μητέρα μου "από την υπηρεσία", αγκαλιές της θείας με τη μάνα κι έπειτα "μ' έβαλαν στο κόλπο":
-Δημητράκη, έλα να δεις, μου είπαν.
Πήγα στο πίσω δωμάτιο. Τότε δεν είχε χτιστεί τίποτα κι έβλεπες, από εκεί, όλη την πόλη. Φώτα πολλά δεν είχαν οι δρόμοι -μόνον τα απαραίτητα. Στα σπίτια συνηθίζονταν να ΄ναι αναμμένο ΕΝΑ φως, εκεί που ήταν μαζεμένη η οικογένεια. Μπορούσες να δεις και άστρα... Έτσι ξεχώριζε κατάφωτο, ένα κτίριο: Το Παλατάκι.
-Είδες; Είδες τα φώτα εκεί; Είναι ανοικτό το Παλατάκι. Έρχεται... Έρχεται ο Καραμανλής. Έρχεται η Δημοκρατία, μου είπαν. Και χαμογελούσε όλο τους το πρόσωπο.
Κάπως έτσι ήρθε, για μένα, η Δημοκρατία στην Ελλάδα. Φώτα μέσα στο σκοτάδι, χαμόγελα και πιο δυνατές φωνές μέσα στην κατήφεια και τη σιωπή. Ούτε ειδήσεις, ούτε παράθυρα, ούτε τίποτα. Μόνον οι τοπικές εφημερίδες (Μακεδονία και Ελληνικός Βορράς -Θεσσαλονίκη αγοράζαμε μόνον τη Δευτέρα, που δεν κυκλοφορούσαν οι άλλες κι είχε και τους... σινεμάδες).
Η ορκωμοσία του Κ. Καραμανλή,
υπό το βλέμμα του Γκιζίκη
Δυο κανάλια όλα κι όλα, ΕΙΡΤ και ΥΕΝΕΔ, με πρόγραμμα από τις 5 το απόγευμα ως τη 1 μετά τα μεσάνυχτα το ένα κι από τις 6.30 το απόγευμα, ως τις 12 μεσάνυχτα το άλλο. Η είδηση για τον ερχομό του Καραμανλή έπαιξε πρώτη, με ένα τελεσινέ να δείχνει τον Γκιζίκη και κάποιους άλλους στρατιωτικούς σε ένα τραπέζι, με δηλώσεις παλαιών πολιτικών που τότε τους μάθαινα, όχι με εικόνα, αλλά με τον παρουσιαστή να διαβάζει τη δήλωση κι εμείς να βλέπουμε τη φωτογραφία του.
Την άλλη, τη Δημοκρατία του 60, δεν είχα προλάβει να τη γνωρίσω. Γεννημένος το '63, πριν καλά-καλά περπατήσω, μπήκα στο γύψο...
Τα θυμήθηκα όλα αυτά σήμερα, μέρα επετείου από την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Και θυμήθηκα την αξία της Δημοκρατίας, με όλα της τα μειονεκτήματα. Του μοναδικού πολιτεύματος που μπορεί να κάνει τους πολίτες να χαμογελούν.
Εμπρός, λοιπόν... Για ένα χαμόγελο!
Δ.Ι.Ασ.