Αν δεν ήσουν εσύ…

…δε θα είχα αγκαλιάσει την κόρη μου, δε θα είχα γνωρίσει τόσους φίλους, δε θα είχα ζήσει την αδικία, για να νοιώσω καλύτερα όταν με δικαίωναν, δε θα στεκόμουν κάτω από τον ήλιο της Χαλκιδικής, δε θα …>>>

με έκανε μούσκεμα η βροχή των Βρυξελλών, δε θα με τρόμαζε η ομίχλη στο Δέλτα του Αξιού, δε θα είχα διαβάσει το Κοράκι του Πόε, δε θα είχα δει το All That Jazz του Μπομπ Φόσι, δε θα είχα ακούσει το The Wall των Pink Floyd, δε θα είχα χορέψει με το Smoke On The Water των Deep Purple, δε θα είχα δει live τον Γκίλαν, τους U2 και τους Police, δε θα είχα ενθουσιαστεί με τα Μπαλέτα του 20ου αιώνα του Άλβιν Έιλι, δε θα είχα θαυμάσει τον Μίμη Φωτόπουλο στο Δον Καμίλο, δε θα με είχε συναρπάσει η Δέσπω Διαμαντίδου στην Τρελή Του Σαγιό, δε θα είχα μιλήσει με τον Ανδρέα Βουτσινά, δε θα είχα καθίσει στο ίδιο τραπέζι (μια και δυο και πολλές φορές) με το Μανώλη Ρασούλη, δε θα είχα φίλο τον Χάρρυ Κλυνν, ούτε θα είχα χαθεί μέσα στους πίνακές του, δε θα είχα πει καλημέρα στην Κλειώ Νάτση, δε θα στεκόμασταν ο ένας στον άλλον με το Γιώργο, δε θα αγωνιούσα για τον Χάρη, δε θα πονούσα για τη Μαρία, δε θα νοιαζόμουν τη Μαριάννα, δε θα είχα κλάψει από χαρά με τα πετυχημένα μπάι πας του πατέρα μου, δε θα ζούσα τη φιλία του Κώστα, δε θα γνώριζα τον Τάσο, δε θα με κατσάδιαζε ο Λιάπης, δε θα κοιμόταν στα πόδια μου ο Σπόρος, δε θα χαϊδευόταν πάνω μου ο Σαγιονάρας, δε θα λιαζόταν στο γραφείο μου η Μιτσούκο, δε θα έβλεπα τις ζωγραφιές του Γιαννάκη, το μόνιμα θυμωμένο βλέμμα της Αννούλας, τον αυθορμητισμό της Μαρθούλας, την έκπληξη του Μανωλάκη, δε θα γιορτάζαμε το Πάσχα με την Ευτυχία, δε θα είχα πάει ποτέ στην Τούμπα, δε θα… (πόσα πια “δε θα” να πρωτοθυμηθώ, ρε μάνα)!

Χρόνια σου πολλά!