ΔΕΚΑΔΕΣ ΟΙ ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ ΓΙ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ ΣΗΜΕΡΑ

Κατ' αρχήν, χρόνια τους πολλά. Θα μου πείτε, τώρα, πέρασαν τόσες γιορτές και δε σήκωσες το χεράκι σου να γράψεις κάτι στο πληκτρολόγιο. Τι έπαθες τώρα; Μα, Γιάννη έχω στο σπίτι μου! Έτσι εξηγείται, εξάλλου, το "Ι" στο Δ.Ι.Ασ. ...

Κατά δεύτερον, να υπογραμμίσω ότι, ειδικά για τους Γιάννηδες, έχουν χυθεί τόνοι μελάνης. Δημιουργήθηκαν παροιμίες:
Από το επιτιμητικό "σπίτι χωρίς Γιάννη, προκοπή δεν κάνει", ως το υποτιμητικό "45 Γιάννηδες ενός κοκόρου γνώση" (από κοντά και το "αν είχαν οι Γιάννη γνώση, θα μας έδιναν καμπόση".
Αλλά και το απελπιστικό "τι ΄χες Γιάννη, τι ΄χα πάντα"...
Το... υποταχτικό "Γιάννη είχα, Γιάννη έχω, κι άμα κάποτε χηρέψω, πάλι Γιάννη θα γυρέψω"...
Το ιάσιμο "πότε ο Γιάννης δεν μπορεί, πότε ο κώλος του πονεί".
Το περί πολλού "άλλη καμία δε γέννησε, μόνον η Μαρία το Γιάννη".
Το μοναχοφαγικό "Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει".
Το χεσμένο "φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη".
Το περιπαιχτικό "όχι Γιάννης, Γιαννάκης".
Το άλλα αντ' άλλων "τι κάνεις Γιάννη; Κουκιά σπέρνω".
Το της αναμονης "ακόμη δεν τον είδαμε, Γιάννη τον εβαπτίσαμε".
Το δεκτικό "Κόψε κέδρο, φτιάξε Αντώνη και από πλάτανο Θανάση, εαν πεις και για το Γιάννη, όποιο ξύλο να ‘ναι κάνει".
Το τυρρανικό "να σε κάψω Γιάννη, να σε αλείψω λάδι να γιάνει".
Το απορριπτικό "τα καλά του Γιάννη θέμε και το Γιάννη δεν τον θέμε".
Το ανυπόμονο "τρέξε Γιάννη γύρευε και Νικολό καρτέρι"...
Γι αυτό σας λέω. Κάτι τρέχει με τον Γιάννη. Και πάλι χρόνια τους πολλά, με υγεία και τύχη.