Ερωτήματα θέτει για τα Χριστούγεννα ο Μητροπολίτης Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως Βαρνάβας: "Πως αλήθεια εορτάζουμε τα Χριστούγεννα; Στυλωμένοι στον ατομικό υπολογιστή, την τηλεόραση και σε παραμυθένιους κόσμους κινηματογραφικών ταινιών για δραπέτευση από τη σκληρή καθημερινότητα; Η στο στασίδι των εκκλησιών για ασκητική μετοχή στις ιερές ακολουθίες και μαθητεία στους θεσπέσιους ύμνους και τα βιβλικά αναγνώσματα; Γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα ως επέτειο ή ως πραγματικό και υπαρξιακό γεγονός;", ρωτά στο χριστουγεννιάτικο μήνυμα΄του, το οποίο έχει ως εξής:
 «Αδελφοί μου αγαπητοί, Ανέτειλαν και πάλι Χριστούγεννα. «Ετέχθη υμίν σήμερον Σωτήρ, ος εστί Χριστός Κύριος». Ξημέρωσε ημέρα πανευφρόσυνος και λαμπρά. Ημέρα χαράς, πνευματικής κοινωνίας και αναδημιουργίας. Χριστούγεννα, ημέρα φωτός μέσα στο σκοτάδι. Ημέρα ελπίδας μέσα στην απελπισία, διαύγειας μέσα στη σύγχυση και την ομίχλη των παθών. Ημέρα επίγνωσης της θείας καταγωγής και του τελικού ανθρώπινου προορισμού. «Χριστός επί γης, υψώθητε», αφού Εκείνος κάνει «την τρίβο βατή» προς τον ουρανό. Σήμερα ο υπεράγαθος Θεός γίνεται άνθρωπος, για να σώσει τον άνθρωπο. Ο Λόγος σαρκώνεται, για να δώσει τέλος στην έχθρα και τον παραλογισμό. Η θεϊκή αγάπη εκχέεται, για να πληρώσει τα πάντα. Μυστήριον ξένο, μοναδικό και παράδοξο! Μυστήριο αδιανόητο για τον κόσμο της εμπάθειας, του μίσους, του εκβιασμού, της εκμετάλλευσης και του αμοραλισμού. Ακατανόητο όμως και για πολλούς από μας τους χριστιανούς, που εγκλωβιζόμαστε στη θρησκευτική τυποποίηση, την ατομική διαφυγή, την ατομική ησυχία και τον επετειακό εορτασμό. Ακατανόητο, γιατί δεν μας αγγίζει η ακένωτη αγάπη του Υιού και Λόγου, που αφήνει την ασφάλεια των «πατρικών κόλπων» και εισέρχεται στον κόσμο, «ως βρέφος σπαργανούμενον».
Και το ερώτημα πού προβάλλει είναι: Πως αλήθεια εορτάζουμε τα Χριστούγεννα; Στυλωμένοι στον ατομικό υπολογιστή, την τηλεόραση και σε παραμυθένιους κόσμους κινηματογραφικών ταινιών για δραπέτευση από τη σκληρή καθημερινότητα; Η στο στασίδι των εκκλησιών για ασκητική μετοχή στις ιερές ακολουθίες και μαθητεία στους θεσπέσιους ύμνους και τα βιβλικά αναγνώσματα; Γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα ως επέτειο ή ως πραγματικό και υπαρξιακό γεγονός; Διότι, για το έθιμο ακούγονται κάλαντα, φωταγωγούνται πόλεις και χωριά, στολίζονται σπίτια και ανταλλάσσονται δώρα και ευχές. Όμως, τα Χριστούγεννα δεν είναι απλώς μια χριστιανική έστω επέτειος, αλλά κυρίως και κατεξοχήν θεανθρώπινο γεγονός με ασύλληπτες διαστάσεις. Ό ενανθρωπήσας Λόγος γεφυρώνει το χάσμα ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο, αλλά και τα αγεφύρωτα χάσματα μεταξύ των ανθρώπων!
Δεν μπορεί λοιπόν να εορτάζουμε μέσω παράλληλων εγωισμών, που μας κρατούν ξένους μεταξύ μας. Αλλά, μέσω της συγχώρησης, της συμφιλίωσης, της συνύπαρξης, της συνάντησης, της συμμετοχής και της συνοδοιπορίας στον πνευματικό αλλά και τον κοινό αγώνα της ζωής. Όταν μοιραζόμαστε τη χαρά της γιορτής με τους «άλλους», ακόμη και τους «εχθρούς», αναγνωρίζουμε εντός μας τα θεϊκά σημάδια, ανακαλύπτουμε τον πραγματικό εαυτό μας και τη θεανθρώπινη υπόστασή μας. Κι αυτό μπορεί να γίνεται διηνεκώς, «νυν και αεί», όταν βρισκόμαστε συναγμένοι στη Θεία Ευχαριστία. Όταν εκκλησιάζουμε ολόκληρη την ύπαρξή μας, όταν ξοδεύουμε πλουσιοπάροχα την αγάπη μας, όταν γινόμαστε κοινωνοί του φόβου, της ανασφάλειας και της μοναξιάς των άλλων. Τέκνα αγαπητά και περιπόθητα, ας γίνουν τα φετινά Χριστούγεννα αφετηρία καινούργιας ζωής σε έναν κόσμο πού πάλιωσε. γίνουν αφορμή έπανεύρεσης τής ανθρωπιάς, σε έναν κόσμο πού απαξίωσε τον συνάνθρωπο. γίνουν ευκαιρία να φωτισθεί από το θεϊκό αστέρι ή παραπαίουσα κοινωνία αλλά και ή σκοτισμένη καρδιά μας. Ας γίνουν ελπίδα και πρόταση αγάπης σε έναν κόσμο πού δεν ελπίζει και ξέχασε να αγαπά. Δόξα τω Θεώ για την εμπιστοσύνη πού μάς δείχνει και για τις ελπίδες πού έχει στηρίξει σ’ εμάς! Δόξα τω Θεώ για την αγάπη του! Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη! Χρόνια πολλά, ευλογημένα και άγια. Με πατρικές ευχές και αγάπη Χριστού γεννηθέντος».