Φωτό απο το Photoreportage.gr
Υπαρξιακά προβλήματα πρέπει να απέκτησαν από σήμερα οι υποστηρικτές των κυρίων Μπουτάρη, Παπαγεωργόπουλου και Καπετανόπουλου. Και πώς να τα αποφύγουν άλλωστε; Αν κάποιος από αυτούς άκουγε τα όσα ειπώθηκαν στις πρωινές συναντήσεις  των τριών αντρών, θα αναρωτιόταν εύλογα «Εγώ σε ποια πόλη ζω τόσα χρόνια;». Πόσο πολιτικό πολιτισμό αντέχει πια η Θεσσαλονίκη; Κι όμως! Τέρμα οι υβριστικές αναφορές, οι αντεγκλήσεις και οι ειρωνείες! Ζήτω η αβροφροσύνη, οι χειραψίες και τα χαμόγελα! Χρειαζόταν να γίνει δήμαρχος ο Γιάννης Μπουτάρης για να συμβούν όλα αυτά; Τότε γιατί δεν το κανονίζαμε νωρίτερα βρε αδελφέ;

Φωτό απο photoreportage.gr
Ο Βασίλης Παπαγεωργόπουλος υποδέχτηκε γύρω στις 12 το μεσημέρι την «τρόικα» Μπουτάρη- Αβραμόπουλου- Κουράκη στο γραφείο του (Στο νέο Δημαρχείο. Ναι, αυτό που ήθελε να γκρεμίσει ο Γιάννης Μπουτάρης). Τρακαρισμένος, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, έδωσε το χέρι στο διάδοχό του και φίλησε σταυρωτά τους συνεργάτες του. «Καλή επιτυχία Γιάννη μου» του είπε και πρόσθεσε «πρέπει να είμαστε ενωμένοι μπροστά στην αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων της Θεσσαλονίκης αλλά και των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η Τοπική Αυτοδιοίκηση». Του ευχήθηκε ακόμη να κρατήσει  ψηλά το αξίωμα του Δημάρχου, «αποφεύγοντας τα χτυπήματα κάτω από τη μέση». Κι εκεί αναρωτιέται ο κάθε λογικός άνθρωπος: Που πήγε ο  «μεγάλος απόντας από τις εργασίες του δημοτικού συμβουλίου; Ο υποψήφιος που δεν στήριξε κανένα έργο της Θεσσαλονίκης; Ο υποψήφιος που δεν προσυπέγραψε κανένα ψήφισμα του δημοτικού συμβουλίου για το σκοπιανό; Ο μεγάλος υποστηρικτής του «μνημονίου»; Τώρα είναι απλά ο νέος δήμαρχος Θεσσαλονίκης;
Από την πλευρά του, ο Γιάννης Μπουτάρης, παραδέχτηκε ότι στο παρελθόν υπήρξαν διαφωνίες μεταξύ των δυο αντρών, αλλά, απ’ ότι φαίνεται, λειτούργησε η λογική του «περασμένα ξεχασμένα». Άλλωστε πως θα φτιάξουν όλοι μαζί μια Θεσσαλονίκη «που θα είναι δακτυλοδεικτούμενη»; Όταν μάλιστα δημοσιογράφος τόλμησε να ρωτήσει για τη μαύρη τρύπα στα ταμεία του δήμου, σκάνδαλο- σημαία για την παράταξη Μπουτάρη, ο ίδιος απάντησε ότι «πλέον δεν χρειάζονται οξύτητες». Μήπως τελικά ο Παπαγεωργόπουλος δεν είναι το κακό παρελθόν της Θεσσαλονίκης; Μήπως δεν ανήκει στο τρίγωνο της καταστροφής και της συντήρησης; Μήπως δεν αποτελεί τραγική φιγούρα λόγω των σκανδάλων, της διαφθοράς και των υποθέσεων υπεξαίρεσης;

Το δεύτερο θέατρο του παραλόγου παίχτηκε στο γραφείο του Προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου, Σωτήρη Καπετανόπουλου. Εκεί τα «Γιάννη μου» και «Σωτήρη μου» έδιναν κι έπαιρναν. Τι κι αν κάθε φορά που ο Γιάννης Μπουτάρης πατούσε το πόδι του στο συμβούλιο είχε και μια λογομαχία με τον πρόεδρο; Τι κι αν ο τελευταίος αφαιρούσε πολλές φορές δημοκρατικότατα τον λόγο από τα άλλα δυο στελέχη της Πρωτοβουλίας; Τι κι αν για την «τρόικα» ο Καπετανόπουλος συγκαταλέγονταν στο σκληρό σύστημα Παπαγεωργόπουλου που έπρεπε να απομακρυνθεί; Τώρα, ο νέος δήμαρχος τιμά τον απερχόμενο πρόεδρο, βρίσκει πολύτιμη την εμπειρία του και θέλει να την αξιοποιήσει κιόλας.  Ο δε ισόβιος πρόεδρος, άλλο που δεν ήθελε. «Χαρά μου να βοηθήσω όποιον κάνει καλό στην πόλη, ανεξαρτήτως χρώματος και κομματικής τοποθέτησης» είπε.
Και ο κακόμοιρος εξωτερικός παρατηρητής ρωτά αφελώς: «Από πότε τόσος πολιτικός πολιτισμός στη Θεσσαλονίκη;», για να λάβει την αποστομωτική απάντηση: «Είναι πολύ απλό. Ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου».