Από τον Καλλικράτη πήγαμε στην... αποχή. Αυτό είναι το κεντρικό θέμα συζήτησης όλων, στα κανάλια, αυτήν την ώρα. Η δήλωση του κ. Παπούλια, που ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας απέδωσε μομφή σε όσους δεν πήγαν να ψηφίσουν, άναψε τη συζήτηση.

Προσωπικά ήμουν υπέρ της ψήφου. Θεωρούσα ότι πρέπει να πηγαίνουμε να ασκούμε το εκλογικό μας δικαίωμα. Το σκέφθηκα ιδιαίτερα, όμως και θεώρησα ότι, με αυτόν τον τρόπο, το δικαίωμα γίνεται καθήκον. Κάτι σαν το συζυγικό... Που το εκτελείς μουγκά, υποχρεωτικά, γιατί "έτσι πρέπει". Κι είπα, ας πάει και το παλιάμπελο, σε αυτήν τη σχέση, ας κερδίσει, τελικά, η ερωμένη.
Η αποχή, βέβαια, δεν είναι ερωτική, αλλά πολιτική πράξη. Δείχνει αποστροφή στο πολιτικό σύστημα. Προσοχή: Όχι στη Δημοκρατία, αλλά στο σύστημα. Που, τελικά, προωθεί συγκεκριμένους υποψηφίους, για συγκεκριμένες θέσεις, κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες.
Από την άλλη, θα σκάσω αν δεν το πω: Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δε βροντοφώναξε "όλοι στις κάλπες"! Είπε "ναι στη συμμετοχή". Ε, λοιπόν, μια δημοκρατία έχει κι άλλους τρόπους να εκφραστεί και να κάνει τους πολίτες να συμμετέχουν.