"Ας έχει", ήταν η απάντηση του δημοσιογράφου Τάσου Τέλλογλου, πριν από λίγο, στην τηλεόραση του Σκάι, όταν τον ρώτησαν (μιλώντας για το οικονομικό πρόβλημα των δήμων) τι θα γίνει με το αν θα έχει Ο ΠΟΛΙΤΗΣ προβλήματα επειδή ο δήμος δε θα μπορεί να εφαρμόσει προγράμματα κοινωνικής πολιτικής...
Κλασική απάντηση ανθρώπου που δε χρειάστηκε, ποτέ, την κοινωνική πολιτική του κράτους. Τυχερός κι αυτός -όπως κι εγώ- καθώς ανήκουμε σε ένα ασφαλιστικό ταμείο εύρωστο, που μπορεί να... επιχορηγήσει με το 50% τα δίδακτρα ιδιωτικών παιδικών σταθμών. Και, καθώς συνήθως οι δημοσιογράφοι παντρεύονται δημοσιογράφους, η σύζυγος είναι κι αυτή στην παραγωγική διαδικασία, αμειβόμενη με τον ανάλογο μισθό, έχοντας, οικογενειακά, το δικαίωμα να επισκεφθούν γιατρούς στο πολυιατρείο του ταμείου, αποφεύγοντας ατέλειωτες ουρές στα νοσοκομεία, για να εξετασθούν ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ...
Σκέφτηκα τον αδελφό μου. Ιδιωτικός υπάλληλος επί σειράν ετών, βιώνει, εδώ και καιρό, το τι εστί ανεργία. Λέει ευτυχώς, επειδή εργάζεται η γυναίκα του -ιδιωτική υπάλληλος κι εκείνη- και ζουν τα δυο τους παιδιά -κι ανίψια μου. Για ανθρώπους σαν κι αυτόν (κι υπάρχουν πολλοί τέτοιοι Έλληνες κ. Τέλλογλου -μα πάρα πολλοί) ο δημοτικός παιδικός σταθμός είναι μια μεγάλη ανακούφιση. Εκτός κι αν, με την ίδια ευκολία που, συγχωρέστε με αν δεν είναι έτσι, μου θύμισε την κρατική αναλγησία την οποία εδώ και χρόνια βιώνουν στο πετσί τους οι κάτοικοι αυτής της χώρας, πείτε και γι αυτήν την περίπτωση: "Ε, αφού είναι άνεργος ο ένας από τους δύο στο ζευγάρι, ας προσέχει εκείνος τα παιδιά στο σπίτι και δε χρειάζεται να τα στέλνουν στον δημοτικό ή ιδιωτικό παιδικό σταθμό"...
Το πρόβλημά μας είναι κοινό: Ζούμε μέσα στα στενά όρια της δημοσιογραφικής ζωής, με μοναδικό αντικείμενο να ξετρυπώσουμε και να πλασάρουμε την είδηση. Το εργασιακό περιβάλλον δίπλα μας γκρεμίζεται, όμως εμείς δε θα το αντιληφθούμε, καθώς στρατιές νέων παιδιών είναι πρόθυμα, για να μπουν στο χώρο, να προσφέρουν δωρεάν εργασία -κι έτσι, τα μέσα, συνεχίζουν να υπάρχουν. Μόνον ένας τρόπος υπάρχει να τρυπήσει το πετσί μας το πρόβλημα: Να βρεθούμε εμείς και χωρίς δουλειά και χωρίς προοπτικές, σε μια επαρχιακή πόλη. Κι έχει σημασία το "επαρχιακή". Γιατί το χωνευτήρι της Αθήνας θα δίνει, πάντα, την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να θρέψει όλα τα παιδιά του.

Υ.Γ. Τελικά, η επαφή με τα μεγάλα προβλήματα του κόσμου, για την ανάγκη πραγματικά σπουδαίων ρεπορτάζ, μας αποξενώνει από το καθημερινό, μικρό, αλλά καίριο δικό μας πρόβλημα. Ίσως χρειάζεται, για χάρη του δάσους, να ποτίζουμε το δένδρο.