Καμία τύχη δεν είχε, από την πρώτη στιγμή, η Αργεντινή. Πήρε το εισιτήριο της πρόκρισης στο παρά πέντε και παρουσιάστηκε όπως και στα προκριματικά: Πολλά αστέρια, μεγάλοι παίκτες -για την εποχή μας, φυσικά, αφού κανείς τους δε φθάνει ούτε στο δακτυλάκι του έναν Αρντίλες ή έναν Κέμπες- αλλά πουθενά ομάδα.
Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα ήταν μεγάλος παίκτης. Όμως ως προπονητής... ας το αφήσουμε καλύτερα. Κι εδώ που έφθασε, μεγάλο το κατόρθωμά του, αφού ακόμη κι εναντίον της Ελλάδας χρειάστηκαν 70 λεπτά για να βρουν δίχτυα οι παικτάράδες, ενώ τον κουρασμένο από το Ισπανικό πρωτάθλημα Μέσι τον έσβησε η ελληνική άμυνα.
Με τον ίδιο τρόπο τον αντιμετώπισαν όλοι. Έτσι, ο -πραγματικά- μεγάλος αυτός παίκτης, είχε στο 19ο Μουντιάλ 35 σουτ -μόλις δύο βρήκαν την πορεία προς την εστία κι αυτά τα μπλόκαραν οι τερματοφύλακες. Η πλήρης απογοήτευση...
Αλλά και ποιος τράβηξε από τους Αργεντίνους; Ειδικά στο παιχνίδι με τους Γερμανούς, κανείς. Θεατές ήταν όλοι. Μόνον ο Τέβες έτρεχε σα δαιμονισμένος. Αλλά φθάνει αυτό;
Από την άλλη, έχουμε μια Γερμανία που κέρδισε με 4-0 την Αργεντινή κι έριξε άλλα τέσσερα στην Αγγλία. Ως πού μπορεί να φθάσει; Η παρέα του Κλόζε δείχνει ότι μπορεί να φθάσει ψηλά και να αποζημιώσει τον τραυματία Μπάλακ, που παρακολουθεί από τις εξέδρες.
Και να σκεφθεί κανείς ότι, εκτός του Μπάλακ, αυτή η Γερμανία δεν έχει στα γήπεδα της Νότιας Αφρικής ούτε το βασικό της τερματοφήλακα, ούτε τους βασικούς κεντρώους αμυντικούς. Έχει, όμως, προγραμματισμό και ακαδημίες, που βγάζει παίκτες όποτε θελήσει, αλλά και την εξυπνάδα να "αγκαλιάζει" -εκεί που χρειάζεται- κάποιους μετανάστες. Γιατί στη Γερμανία του 2010 παίζουν και Πολωνοί και Τούρκοι και μαύροι και Σουηδοί κι Αυστριακοί...
Αλλά είπαμε. Οι Γερμανοί ξέρουν να παίρνουν αυτό που θέλουν. Κι όπως είπε κι ο μεγάλος Γκάρι Λίνεκερ: "Το ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι που παίζουν 11 εναντίον 11 και στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί..."