Κι άλλη μπαλάντα. Κι άλλος γλυκανάλατος. Εκεί, ακίνητος στη μέση της σκηνής, με ένα πιάνο από πίσω (τελικά, εφέτος το πιάνο φορέθηκε πολύ). Είχε κι ένα δαχτυλίδι σαν απόφοιτος του Γουέστ Πόιντ -πράγμα που δεν αποκλείεται- χτυπήθηκε κι αυτός για τις χαμένες αγάπες που έφυγαν και δε θα ξαναέρθουν, με τέτοιο πάθος που με έκανε να ανάψω την επτάφωτη λυχνία και να παρακαλέσω να ξαναγυρίσει αυτήν που τον παράτησε, μπας και σταματήσει να τραγουδάει.