Καλοοδεχούμενη, δε λέω, η επιταγή των 10.000 ευρώ, που παρέδωσε στη διοίκηση της ΕΣΗΕΜ-Θ ο υφυπουργός Εσωτερικών, αρμόδιος για θέματα ΜΜΕ, Κωνσταντίνος Γκιουλέκας και με την οποία αποφάσισε να ενισχύσει τους ανέργους δημοσιογράφους το Αθηναϊκό και Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων. Όμως με 10.000 ευρώ τα προβλήματα του κλάδου
δε φεύγουν.
Κινδυνεύοντας να με κατηγορήσουν ότι μου χάριζαν (ως κλάδο) γάιδαρο κι εγώ τον κοίταζα στα δόντια, θα πω ότι αυτή η ιστορία μου θυμίζει χορήγηση ασπιρίνης για τον καρκίνο. Γιατί, απλούστατα, η Ένωση έπρεπε να έχει δρομολογήσει τρόπους άσκησης πίεσης και να έχει προτείνει λύσεις στα προβλήματα. Αντ' αυτού, έβλεπε το τρένο να ΄ρχεται, ελπίζοντας ότι θα προσπεράσει, μη γνωρίζοντας ότι πατούσε πάνω στις γραμμές.
Χρόνια τώρα οι συνάδελφοι των ραδιοφωνικών σταθμών εργάζονταν σε ένα θολό εργασιακό περιβάλλον. Από το 1990... Αναγνώριζαν τα δεδουλευμένα μόνο με αγωγές, όταν απολύονταν. Χρόνια τώρα, οι ιδιοκτήτες των ραδιοφωνικών σταθμών, προσπαθούν να περάσουν την ιδέα ότι "ραδιόφωνο ίσον μουσική". Δεν τα κατάφεραν. Το μόνο που κατάφεραν ήταν να μειώσουν δραματικά τα ποσοστά τους, στους πίνακες ακροαματικότητας. Η δικαιολογία ότι "μεγάλωσε ο αριθμός αυτών που τρώει από την πίτα" είναι γελοία.
Χρόνια τώρα οι συνάδελφοι των ηλεκτρονικών μέσων, εργάζονται χωρίς να γνωρίζουν τι τους επιφυλάσσει το μέλλον. Ιστοσελίδες ξεφυτρώνουν σα μανιτάρια -και τα blog υποτίθεται ότι απειλούν την ενημέρωση, ενώ στην πραγματικότητα δίνουν την καλύτερη δικαιολογία στους ιδιοκτήτες των site να λένε ότι "δεν μπορώ να έχω κέρδη όταν ο ανταγωνιστής παρέχει υπηρεσίες δωρεάν". Ψέμα. Το Blog είναι το κέφι κάποιου και παρέχει πληροφορία ελεύθερα -αλλά και χωρίς τη δυνατότητα διασταύρωσης. Το κοινό το ξέρει. Τα διαβάζει, αλλά όταν θέλει να μάθει κάτι σίγουρα, στρέφεται στην επίσημη ενημέρωση. Ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.
Οι συνάδελφοι των γραφείων ανταπόκρισης των τηλεοπτικών σταθμών βλέπουν το αντικείμενο εργασίας τους να συρρικνώνεται. Τις θέσεις εργασίας να μειώνονται. Το προσωπικό δεν αναπληρώνεται. Κι αυτό έχει αρχίσει από το 1995. Παρόμοια η κατάσταση και στα γραφεία ανταπόκρισης των εφημερίδων. Ακόμη και οι πρώτες σε κυκλοφορία συρρικνώνουν τα γραφεία τους. Τα αφήνουν ακέφαλα. Ή διορίζουν προϊσταμένους χωρίς αντικείμενο... "Κάνω το διευθυντή" ήταν η πιο συνηθισμένη ατάκα κάποιου, κάποτε.
Στις τοπικές εφημερίδες η κατάσταση είναι ίδια εδώ και μία δεκαετία. Τίποτα δεν αλλάζει. Μόνον τα πρόσωπα. Κάποιοι πληρώνονται Κυριακάτικα αντί 10 ευρώ. Κάποιοι δεν τα πληρώνονται καθόλου. Οι πρώτοι λένε "πάλι καλά. Θα μπορούσαμε να είμαστε στη θέση των δεύτερων". Οι δεύτεροι λένε: "Και τι να κάνω";
Στη δημοτική τηλεόραση και το δημοτικό ραδιόφωνο περιμένουν την τροπολογία που θα τους επιτρέπει να συνεχίσουν να ζουν μετά τις 31/12. Θα την υποβάλει η επόμενη κυβέρνηση -όποια κι αν είναι αυτή.
Στην κρατική τηλεόραση και το κρατικό ραδιόφωνο δεν ξέρουν τι να κάνουν με το θέμα των συμβασιούχων δεύτερης γενιάς. Τους προσλαμβάνουν με δυο συνεχόμενες συμβάσεις κι έπειτα πρέπει να τους αλλάξουν αντικείμενο. Τους τοποθετούν, όμως, στις ίδιες θέσεις, αφού "οι ανάγκες της υπηρεσίας" είναι πολλές. Το διάταγμα Παυλόπουλου ήταν μια κάποια λύση για τους πολλούς. Και για τους λίγους -κι απαραίτητους;
Θα με πουν, πάλι, μηδενιστή. Ότι κατηγορώ την Ένωση πως "δεν έχει κάνει τίποτα". Λάθος. Κατηγορώ την Ένωση ότι "μπορούσε να κάνει περισσότερα. Κι ό,τι έκανε, μπορούσε να το κάνει καλύτερα".
Το Εθνικό Πρακτορείο(ΑΠΕ-ΜΠΕ) φέτος, αποφασίστηκε να μην έχει παρουσία στην 74η ΔΕΘ με τη δημιουργία περιπτέρου, και το ποσό που εξοικονομείται από αυτό, να δοθεί για την ενίσχυση των ανέργων δημοσιογράφων της Θεσσαλονίκης. «Χαίρομαι που η θητεία μου κλείνει με αυτήν την κίνηση συμβολικού αλλά και ουσιαστικού χαρακτήρα, ενισχύοντας τον δημοσιογραφικό κλάδο που δεν έμεινε ανεπηρέαστος από την οικονομική κρίση», δήλωσε ο κ.Γκιουλέκας. Χαιρόμαστε κι εμείς. Θα χαιρόμασταν, πάντως, περισσότερο, αν δεν είχαμε φθάσει σ αυτήν την κατάσταση.