Η διαμαρτυρία των σπουδαστών της Δραματικής Σχολής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, δεν είχε προηγούμενο. Συγκίνησε όλους όσους Θεσσαλονικείς βρέθηκαν, το βράδυ της Παρασκευής 12 Δεκεμβρίου 2008, στο Βασιλικό Θέατρο. Τους ξεσήκωσε. Τους έκανε να αισθανθούν μια γροθιά στο στομάχι, να κλείσουν τις ομπρέλες και να σταθούν κι αυτοί ακίνητοι -έστω για λίγο- στη μνήμη του Αλέξη.
Καμία φωνή, κανένα σύνθημα, καμία καταστροφή. Μόνον μια βουβή διαμαρτυρία που σηκώθηκε, λες κι ήταν κραυγή, πάνω από την παραλία της Θεσσαλονίκης κι έπνιξε -στη συγκίνηση- όλη την πόλη. Τα παιδιά, ντυμένα στα μαύρα, πλησίασαν την είσοδο του θεάτρου, στάθηκαν ακίνητα, μέσα στη βροχή κι έκλεισαν, άλλα τα μάτια, άλλα τα αυτιά, άλλα τα στόματά τους. Έμειναν εκεί, ακίνητα, μούσκεμα, σαν έναν ελάχιστο φόρο τιμής στο παιδί που χάθηκε τόσο άδικα.
Όσοι Θεσσαλονικείς πήγαιναν στο θέατρο, δάκρυσαν. Στάθηκαν κι εκείνοι, ακίνητοι, μέσα στη βροχή. Κατέβασαν τις ομπρέλες κι έμειναν να διαμαρτύρονται, βουβοί, για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Η σιωπηλή, αυτή, διαμαρτυρία, ήταν η εκκωφαντική απάντηση 40 νέων ανθρώπων στη βία της εξουσίας, στην ανάρτηση σημαιών ευκαιρίας από πολιτικάντηδες και στους βανδαλισμούς των χούλιγκαν που αυτοαποκαλούνται αντιεξουσιαστές.